Zuid-Soedan heeft weinig periodes van echte vrede ervaren, sinds de onafhankelijkheid van Sudan in 1956. Vrede komt meestal als een intermezzo voor de strijdende partijen om zich te hergroeperen en zich voor de volgende ronde van het conflict voor te bereiden. De macht ligt in Khartoum. Zuid-Sudan is systematisch uitgesloten van het merendeel van de overheidsdiensten. Als gevolg hiervan gaat slechts een op de zes kinderen naar de basisschool, er is geen formele elektriciteitsvoorziening, zeer beperkte geavanceerde scholing, arme regio-brede communicatie-diensten, en een slecht wegen netwerk dat de toegang tot de buitenwereld beperkt.
Na bijna vijfentwintig jaar van continue conflicten en vijf jaar van relatieve vrede, heeft Zuid Sudan nu de mogelijkheid om zich te ontwikkelen in een relatief vredige omgeving. De vredesovereenkomst die in 2005 werd ondertekend door de SPLM (Sudan People’s Liberation Movement – vertegenwoordigers van Zuid Sudan), Kenia en de Sudaneze overheid, leidde tot relatieve rust in het land. De overeenkomst stabiliseerde een zes-jarige periode, waarna een referendum in het zuiden plaatsvond dat Zuid Sudan de kans gaf om te stemmen voor hun toekomstige status – deel te blijven van verenigd Sudan, onafhankelijkheid van Zuid Sudan of te kiezen voor andere opties. De zes jarige periode heeft Zuid Sudan de mogelijkheid gegeven om flink te investeren in lokale ontwikkeling. De “vredesdevidend” heeft het zuiden voorzien van internationale ondersteuning voor de ontwikkeling van openbare diensten en infrastructuur. De constructie en ontwikkeling vereist opgeleide Sudanesen die de lokale inspanningen leiden en hun toekomstige omgeving beheren. Training op elk niveau is van cruciaal belang om ervan verzekerd te zijn dat lokale inspanningen bemand zullen worden door mensen die op de plek zullen blijven om te bouwen aan resultaten en leren.
Voorafgaande aan de onafhankelijkheid van de Britten, werd het formele onderwijs in Zuid Sudan bijna volledig ondersteund door kerken en Christelijke missies. Kerkelijke leiders werden meestal ook toevertrouwd als gemeenschaps-leiders. Tot in de vroege jaren 1980, waren de Christelijke kerken Anglicaanse of Katholieke. Echter, sindsdien is er ook een aanzienlijke groei van een aantal nieuwe en onafhankelijke kerken en denominaties. De Evangelische kerk groeit en een deel van deze groei heeft geresulteerd tot de geboorte van het Emmanuel Christian Training Centrum; afgekort ECTC. ECTC heeft een breed lidmaatschap van evangelische en historische kerken en dominaties in Sudan. 
Emmanuel Christian Training Centre (ECTC) is gevestigd in Central Equatoria zuid Sudan en wenst nu een bijdrage te leveren aan de onderwijsontwikkeling van kerkelijke scholen in Zudan. Dit doet ECTC door het ondersteunen en oprichten van een Christelijke Lerarenopleiding.